Tijdens een wandeling met elkaar, waar we elkaar een beetje beter kunnen leren kennen, ( de sociale functie) gaan we met elk elkaar op pad om beelden te zoeken die ons raken. Waarmee we later een phototalk kunnen hebben.

De intentie is dat je  niet een foto maakt maar ontvangt. Je hebt de dingen niet nodig om te zien, de dingen hebben jouw nodig om gezien te worden We laten ons hart, mind en ogen spreken in het moment van nu. Een  moment voor jezelf die met het licht beschrijft.

Deze manier van fotograferen brengt je meer in contact met jezelf. Met je innerlijk bewustzijn. Met jouw ik. Het als een kind, nieuwsgierig en verwonderd naar de natuur kijken is aan mij wel besteed. De onbevangenheid alsof  alles nieuw is. Het bijzondere zien in het gewone alledaagse. De wereld op een manier bekijken die buiten de box is. Het niet fotograferen voor een ander om mooi gevonden te worden, maar puur omdat het iets raakt in jou.

Je zou het kunnen vergelijke met poëzie. 

Poëzie is een taaluiting waarbij een grote nadruk ligt op vorm, klank en beeldspraak Poëzie is dichtkunst. Poëzie is een ongrijpbare esthetische vormgeving van wat innerlijk resoneert.